Recensie Begraafplaats van Praag

Micha van der Wal – Umberto Eco kan zonder overdrijven gezien worden als de grootmeester van de moderne historische roman, een Walter Scott van onze tijd. Net als laatstgenoemde heeft ook Eco veel geschreven over de middeleeuwen, zij het met een totaal andere insteek. De nieuwste roman van de Italiaanse semioticus gaat echter over de eeuw waarin Sir Walter leefde, de fameuze negentiende eeuw, volgens de achterflap: ‘misschien wel de meest megalomane eeuw aller tijden’, een formulering die overigens regelrecht uit het wereldtijdschrift van Elschots Boorman kan komen.

De hoofdpersoon is ene Simone Simonini, een leugenaar en bedrieger, vervalser en charlatan, kortom een man van weinig principes. In het boek stelt hij zijn memoires op schrift en worden de passages die hij vergeten is aangevuld door de mysterieuze abt Dalla Picolla. Deze memoires beslaan het grootste deel van de negentiende eeuw, ongeveer de tweede helft. Ondertussen speelt de vraag wie deze abt is die ook in het boek van Simone schrijft. Is hij iemand anders, is hij Simone zelf? De twee identiteiten worden zo sterk uitgespeeld dat de lezer zich afvraagt of Simonini en abt Della Pico samen de fight club hebben bezocht.